‘Man bijt niet meer, een terugblik’

Man bijt Hond - Michael Abspoel - thumbnail

Wij schoven aan bij Michael Abspoel, samensteller en ‘de stem’ van het populaire TV programma ‘Man bijt Hond’ en het vaste item ‘Hond aan Tafel’. Een verhaal over het bijzondere in de gewone mens, de ovenkip van zijn vader en de eetcultuur van Nederland. Want hoe gastvrij zijn wij eigenlijk? Bekijk aflevering 4 van CookingToday ‘Man bijt niet meer’.

Liefde en troost met de ‘Bami voor zieke Mas’

Bami voor zieke Mas

Zij is een vrouw, hij heeft een baard. De Vrouw met de Baard bestaat uit Mas van Putten en Carl Lemette. Een heel bijzonder stel. Zij is Indo en hij is een Molukker. Samen koken ze de heerlijkste Indische en Molukse gerechten waar je ziel en buikje gelukkig van wordt. It’s all about Soulfood.

Toen Mas ziek was maakte Carl Bami voor haar klaar en veroverde zo haar hart. Wij werden natuurlijk nieuwsgierig naar de troostrijke Bami en zochten het recept op in hun inspirerende kookboek ‘Soulfood’ De Vrouw met de Baard. Van de ‘Miso buttered burger’ tot de ‘Veggie Pangsit’. Alles ziet er zo heerlijk uit in het kookboek en eigenlijk willen we wel alle gerechten een keer maken en proeven. Maar voor nu is het tijd voor de ‘Bami voor zieke Mas’, voor iedereen die een beetje liefde en troost kan gebruiken.

De Bereiding (30-40 minuten)

Ingrediënten voor 1 persoon:

  • 1 rode ui
  • 1 teentje knoflook
  • 250 g dunne mie
  • plantaardige olie, om in te bakken
  • 1 eetlepel sambal brandal
  • 1 mespunt trassi (garnalenpasta)
  • 1 scheut ketjap manis
  • peper (optioneel)
  • zout (optioneel)

Voorbereiding

  • Pel en snijd de rode ui.
  • Kneus het teentje kno ook en snijd dit in kleine stukjes.
  • Kook de mie volgens de aanwijzing op de verpakking en laat afkoelen.

De stappen

  • Verhit een scheut olie in een koekenpan of wok
  • Fruit hierin knoflook, sambal, rode ui en trassi even aan.
  • Voeg de bami toe, meng goed en bak alles onder voortdurend roeren tot ook de bami weer goed heet is.
  • Meng er tot slot een scheut ketjap door.
  • Breng eventueel op smaak met peper en zout.

Tip! Serveer deze opkikker met een spiegeleitje, sambal of pepperdjam, wat groenten, bijvoorbeeld gestoomde broccoli en bawang goreng (gebakken uitjes).

Laat het ons vooral weten via Facebook met de hashtag #COOKINGTODAYNL als je de Bami voor zieke Mas gemaakt hebt!

Meer weten over De Vrouw met de Baard? Bekijk hieronder de aflevering met Mas en Carl:

Interview met Michael Abspoel: ‘Man bijt hond leerde de Nederlander het beste kennen aan tafel’

Michael Abspoel

Hij was 16 jaar de creatieve aanjager en vooral dé stem van het populaire televisieprogramma
Man bijt hond. Dat in 2011 werd uitgeroepen tot het meest beeldbepalende TV-programma van 60 jaar televisie. Dagelijks slaagden de makers erin om een veelzijdig portret te maken van de ‘gewone’ Nederlander. Met zijn aparte relativerende stemgeluid werd Michael Abspoel de verpersoonlijking van Man bijt hond. Na een lange carrière in Hilversum, is hij nu voor zichzelf begonnen als programmamaker, bedenker van formats en voiceover. Daarnaast is hij theatermaker. Met het programma ‘Leven met Brel’ treedt hij momenteel op in het land.

Als zeer ervaren ‘verhalenhaler’, weet hij als geen ander hoe je mensen laat praten en de boeiendste verhalen boven tafel krijgt. Letterlijk. Want volgens Michael maakt niets de Nederlander zo spraakzaam als tijdens het eten. Alleen of samen met anderen. Eten verbindt zegt hij, zeker ook in de Nederlandse cultuur. Daarmee is de link met CookingToday gelegd !

Doe maar gewoon
‘”De Nederlander is van doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Maar ondertussen
doen ze heel aparte en gepassioneerde dingen. Dat heeft me altijd het meest aangesproken aan het maken van het programma. Het bijzondere in de ‘gewone’ mens leren ontdekken en dat een podium geven. Want ik geloof dat we er allemaal beter van worden als we mensen zien op televisie zoals jij en ik, die van hun leven wat moois maken. Op een inspirerende manier in het leven staan en creatief met problemen omgaan. Bij ons zag je dus geen BNers. Integendeel. We hebben eens een magazine uitgegeven en dat beloofde de lezer dat het 100% BNer-loos was. Ik geloof juist in het verhaal en de kracht van de buurman en de buurvrouw.”

Aanschuiven om de dag door te nemen
“Hond aan tafel was een vast onderdeel in Man bijt hond Een cameraploeg schoof spontaan rond etenstijd bij mensen aan om de dag door te nemen. Heel laagdrempelig, maar het was de ingang om mensen uiteindelijk heel goed te leren kennen. Terwijl er gekookt werd leverde dat in de keuken de meest verrassende, ontroerende en persoonlijke items op. Het groeide uit tot het meest populaire onderdeel. Mensen voelden zich aangesproken, herkenden de thema’s en hadden het gevoel dat ze ook aan die tafel zaten of over de schouder meekeken in de pannen.
En of het nou alleenstaanden waren die een diepvriesmaaltijd in de magnetron deden of moeders die voor vier kinderen aan het koken waren, ze begonnen allemaal te praten over hun levens. Wat ze bezig hield of hadden meegemaakt. Daarna schoven we met ze aan aan tafel of wensten ze nog een smakelijke voortzetting als ze al aan het eten waren. We kwamen binnen met de vraag wat ze gingen eten en gingen weg met een heel levensverhaal. En in al die 16 jaar kwam het zelden voor dat we niet welkom waren. Nederlanders zijn veel gastvrijer dan we soms denken. De cameraploeg bleef regelmatig even hangen voor een gehaktballetje van oma of een culinair hoogstandje.
Nog steeds wordt ik regelmatig aangesproken door mensen die me herkennen en zeggen dat ze dat mee eten bij de mensen thuis zo missen. Dat komt omdat het mensen betrof zoals
zijzelf. We presenteerden ons ook niet als interviewers die je privacy kwamen verstoren, maar als gewone mensen die oprechte interesse hadden in jouw leven.

Gesprekspartners, zoals je dat ook soms kunt hebben bij een bushalte of wachtkamer, waar je ineens in gesprek komt en je hele verhaal vertelt. Vervolgens neem je afscheid en ga je weer verder met je eigen leven. Maar wel met een onverwachte ervaring rijker.”

Bordje op schoot
“Bij mij thuis was het avondeten vaak niet meer dan een bordje op schoot. Mijn ouders waren toneelspelers en omdat mijn vader vroeg de bus moest halen, werd er vroeg gekookt en snel gegeten. Dat was anders op zondag. Mijn vader had een passie voor koken en pakte dan echt uit. Van Indonesische rijsttafel tot Boeuf Bourguignon, hij kon het allemaal heerlijk klaarmaken. Rijsttafel leerde hij trouwens pas eten en maken toen hij mijn moeder leerde kennen in 1950. En dat terwijl hij drie jaar als dienstplichtig militair in Nederlands-Indië had gezeten na de oorlog! Als Hollandse jongen vertrouwde hij daar de keuken blijkbaar niet.
Bij mijn moeder thuis was rijsttafel heel gewoon want haar vader Cor Ruys had vaak met zijn toneelgezelschap door Nederlands-Indië gereist voor de oorlog. Dus rijsttafel stond vaak in Den Haag op het menu.

Maar vooral de kipgerechten van mijn vader staan me bij. Steeds verdween hij in de keuken om de kippen te begieten met jus. Die geur zal me altijd bijblijven. En zijn geduld en liefde waarmee hij kookte. Tijdens die zondagse culinaire uren had ik met mijn vader de gesprekken die normaal niet vanzelf kwamen. Hij stond dan wel op een toneel met honderden toeschouwers, maar was ook een vrij gesloten man. Kokend en opgaand in zijn passie ontspande hij en was er plotseling wel ruimte om met zijn zoon de ‘dingen des levens’ te bespreken. Voor veel mensen is koken ontspanning en biedt het ruimte om dieper te gaan
zo lijkt het. Veel diepgaande moeder-dochter gesprekken vinden volgens mij plaats in de keuken. Bij mij waren het dus vader-zoon gesprekken.”

Eten verbindt
“Dat samen aan een tafel zitten en delen wat er op staat tot verbinding en meer begrip kan leiden, bewijzen niet alleen politici die in een bistro een vastgelopen formatie nieuw leven inblazen. Met Man bijt hond hebben we regelmatig conflicten bespreekbaar kunnen maken via een goedgedekte tafel. Zo was er een buurt waar twee groepen lijnrecht tegenover elkaar stonden en er flinke confrontaties waren. We organiseerden aan lange tafels een lunch
en nodigden de twee groepen uit om aan te schuiven. Schoorvoetend gingen er een aantal
op de uitnodiging in en met verrassend resultaat. Aan tafel was er voor het eerst ontspanning, loslaten van de verkramping en werd er voor het eerst rustig naar elkaar geluisterd.
Samen eten doet dus iets met je, ook al heb je het met elkaar aan de stok. Samen eten, samen delen. Het is ook een onderdeel van onze cultuur. Je hoeft er niet voor naar Italië of Spanje. We zijn graag bij elkaar en via dat eten kom je nader tot elkaar. We gaan vertellen en praten terwijl we naar de barbecue staren of de soep verdelen. We stellen elkaar vragen. Hoe was je dag ? Ben je nog bij oma geweest dit weekend ? Heb je het gehoord van Joyce ? Even geen whatsapp, facebook of twitter. Aan tafel kunnen we nog echt onszelf zijn. Zonder afleiding luisteren naar elkaar. Face to face. Vertel het maar.

Hond in de pot
“Een hond in de pot vinden betekent een teleurstelling aantreffen. Maar wij troffen die zelden aan. Ik was en ben er van overtuigd dat iedereen een goed verhaal heeft. Als je maar respectvol luistert en de tijd neemt om het te willen zoeken en te laten ontstaan. Dat vergt levenservaring, mensenkennis en liefde voor mensen.

Want anders had ik dat programma niet zo lang en met zoveel overgave kunnen maken. Liefde voor mensen en een gezonde nieuwsgierigheid naar ze.”

De droom van Joyce
“Toen Joyce me benaderde om eens te praten over een mogelijke samenwerking voor CookingToday, was ik meteen enthousiast. Ik ben een waardeloze kok,ook al maak ik soms verrassend geslaagde wok-gerechten al zeg ik het zelf, maar het bekijken van kookprogramma’s, het lezen van boeken over koken (De Dikke Van Dam is mijn favoriet)
en vooral het opeten van lekker eten en dineren met vrienden en familie is een hobby van me. Nee, een levensbehoefte ! Vooral het laatste onderdeel van mijn opsomming.
De wens van Joyce om eten en persoonlijke verhalen te combineren is helemaal in mijn straatje. Onze eetcultuur is rijk en divers, roept het mooiste in ons op aan herinneringen en maakt het beste in ons los in het nu. Het maakt ons spraakzaam en inspireert ons, bindt ons en verzoent. Raakt ons dieper dan wat dan ook. Het is het vertrekpunt naar wie we werkelijk zijn. Die zoektocht wil ik net als bij Man bijt hond graag weer ondernemen op CookingToday. Door mooie verhalen te halen, wil ik mensen ook inspireren om het eetmoment en alles wat daar mee te maken heeft weer met aandacht te doen.
Het bereiden, het samen delen en zelfs de afwas. Mij heeft ‘Hond aan tafel’ met al z’n vertellingen in ieder geval verrijkt met veel inzichten. Dat is achteraf het mooiste cadeau geweest dat het programma me heeft gegeven.”

Lees ook
interview met Joyce Pherai – Bedenker en Storyteller CookingToday

“We hebben maar één aardbol.”

Jacinta Bokma videoportret

Aflevering 2 met foodinspirator voor een mooiere wereld en Green CookingToday’s storyteller Jacinta Bokma roept iedereen op om aandacht te geven aan duurzaam eten: “Duurzaamheid in eten moet gemeengoed worden. Ik wil aandacht vragen voor de uitdagingen waar we voor staan. Er moet een Groene revolutie komen!” Bekijk haar videoportret.

Vegan Rastafarichef Izaba Rodgers: “Laten we de aarde niet vergeten”

Vegan Rastafarichef Izaba Rodgers kwam via Jamaica naar Japan in Nederland. Hij opende zijn Vegan food restaurant Terrazen Centre in hartje Amsterdam waar hij maar één eettafel mag hebben. “Wat we in ons lijf stoppen moet ons verbinden met de aarde.” , zoals Izaba dat mooi zegt. We hadden een bijzondere ontmoeting met deze inspirerende man.

Zie ook: Van visser naar zeewiersnijder. Jan Kruijsse gooide het roer om.

Interview Jacinta Bokma – Food inspirator

Jacinta Bokma is ‘plantaardige eetverleider’ en foodinspirator voor een mooiere wereld. Haar twee kookboeken puur-plantaardig en De Snelle Vegetariër zijn beide winnaar van een Gourmand World Cookbook Award.

Wat mijn roots zijn
De liefde voor het leven is een geschenk van de genen. Mijn moeder, yogadocente, en mijn vader, bioloog, zijn warme, lieve, gevende mensen met altijd een zon in hun ogen. Het glas is voor hen al halfvol als er nog maar een slokje inzit en vol oprechte verrukking bezingen ze de wonderlijke rijkdom van de natuur. Als ik ze moet typeren in twee woorden: altijd dankbaar.
Geboren in hartje Amsterdam 3 hoog achter, had ik het grote geluk dat ik vervolgens mijn eerste zeven levensjaren op het paradijselijke Curacao mocht doorbrengen. Mijn vader wilde planter worden in de tropen, we kregen een huisje op een voormalige mangoplantage. Ik vierde een echte ‘hippiejeugd’. Van alles werd een feestje gemaakt: grote vuren in het mangobos, alles werd groots en meeslepend gevierd met grote groepen vrienden en natuurlijk: eten. Sharing food, ik ken niet anders. Overvloedig eten. En niet uit blik, niet uit pakjes, maar uit het bos, van eigen land, van mijn oma en van mijn grootmoeder, van tantes en ooms, van de vrienden uit Curacao. Dat eten was heel divers en de door en door pure smaken uit mijn jeugd hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Eten gaat direct naar je hart. Eten verbindt. Mijn kookboek De Snelle Vegetariër opent niet voor niets met de door mij gekoesterde kreet ‘Eten = liefde’ en het kloppend hart van mijn huidige, volle leven als working mom -mijn kookeiland thuis- noem ik met een knipoog niet voor niets ‘Eet Liefde Lab’. Daar worden de verhalen verteld, daar proef ik, experimenteer ik, luk en misluk ik, daar pruttelt het, stijgen de heerlijkste geuren op, klinken de kinderstemmen en daar vieren we het leven.

Mijn missie en passie
De lieflijke goede oude jaren zijn geëvolueerd in de huidige snelle maatschappij waarin meer magen dan ooit gevuld moeten worden. Ik voel in heel mijn zijn de urgentie daar iets mee te doen, mijn liefde voor deze planeet en puur en eerlijk eten laait dagelijks als een groot vuur op. De persoonlijke portretten die ik voor Green Cooking Today maak raken aan de uitdagingen waar we voor staan. In ons eigen leven, de levens van onze geliefden, onze buren, onze dieren, onze planeet, onze toekomst. Daarin heb ik in Joyce Pherai, de oprichter van Cooking Today mijn soulmate gevonden. Met ‘echte’ verhalen die ontroeren, inspireren, troosten, verhalen die je aan het denken kunnen zetten, verhalen die verteld móeten worden. Van gewone mensen met een uitzonderlijk verhaal, van dromers, praktische idealisten en paradijsvogels die ons een spiegel voorhouden. Verhalen waardoor je anders -liever, met een open blik- gaat kijken naar de herkomst en kracht van onze voeding, de vele handen die zorgen voor dat wat er op ons bord ligt. Die verhalen vertellen we door met -veelal gefilmde- portretten vol liefde. Omdat bewegend beeld soms meer zegt dan duizend woorden. Zintuiglijk. Je ruikt en proeft bijna de verhalen;)

Jacinta Bokma bij molen

Mijn pure zoektocht
Ieder project dat uit mijn potten en pannen ontspruit is een zoektocht naar geluk, vaak verbonden met oorsprong en roots, en levert prachtige nieuwe ontdekkingen op. Bij het schrijven van Puur Plantaardig, mijn eerste kookboek, kwam ik als een kleine ontdekkingsreiziger (weer die genen van mijn altijd nieuwsgierige vader;)) tot grenzeloos veel inzichten, met als prettige bijkomstigheid: ik werd fitter, slanker en nóg blijer en levenslustiger. Daar moest ik mee dóór, ik had wat te pakken, want deze euforie gunde ik iedereen. Daarbij –dat is zo mooi en leuk- geef je van generatie op generatie dóór. In mijn koken zitten de lessen van grootmoeder, in mijn koken zit het besef dat mijn kinderen hun eigen smaken en wensen hebben…
De zoektocht van de ware autodidact, ik werd er zo blij van, dat ik voelde, nee wist: dit is mijn weg. De weg naar puur, gezond, lekker. Wat was goed voor míj en wat waren goede keuzes voor m’n kinderen, de vriendinnen die me advies vroegen? Ik las veel over de Japanse keuken: groenten moet je stomen. Inmiddels wist ik al dat de combinatie van rauwe en gekookte/gestoomde groenten het beste is. Gefascineerd raakte ik door de mensen die in ‘Blue Zones’ leven. Zones rond de evenaar, met kleine gemeenschappen waar de mensen gemiddeld opzienbarend oud worden. Hoe? De sociale verbinding van eten, de roots en de cultuur van al die keukens speelt een belangrijke rol. Die verhalen wilde ik zoeken, die verhalen moeten worden gedeeld. Cooking Today vertélt die verhalen.

Verander je leven, begin met flow food.
Door het maken van zoveel heerlijke kilometers rondom mijn eiland, mijn kooklab, kwam ik steeds dichter bij de kern. Ik kwam erachter dat ik de hele dag feitelijk bezig ben met maar één ding: flow food.
De inspiratie voor mijn manier van eten en het bedenken van gerechten is mede gebaseerd op Kashmir yoga, een hatha yogavorm. Dit is een meditatieve yoga, die gericht is op het wakker maken van het energielichaam door het tastgevoel. Oftewel: het je voortdurend richten op het ‘voelen’, bewust waarnemen en loslaten van spanning. Voor mijn flow food factor zoektocht betekende dat: laat je diepste conditioneringen los. En dat is natuurlijk niet vanzelf gegaan. Mijn grote leermeester hierin is mijn moeder Annemarie Bokma-Nissen. Dezelfde vrouw die mij de basis leerde van de prachtige multiculti-Hollandse keuken -kaassausjes!-, Indiase chapaties, rijstkoekjes en Caribische pompoentaart. Op haar 77ste geeft zij nog altijd Kashmiryoga en inspireert me nog iedere dag.
Flow food raakt in alles mijn levensmotto: duurzaam gaan voor een betere kwaliteit. Ik kies voor biologisch, als het even kan van het Demeter keurmerk. Gewoon van het seizoen, van eigen bodem. Die liefde voor de natuur heb ik –zoals gezegd- van mijn vader. Niemand maakt zulke lekkere groenteprutjes. Hij liet me proeven van zuurzak en roze vruchtjes uit Colombia en veranderde mijn leven op mijn vijftiende met een Frans kookboek in tien lessen (les 4: pluk een eend heb ik overgeslagen).
Alles heeft een natuurlijk ritme. De seizoenen, de maanden, de dag. Als je het ritme volgt, krijg je vanzelf het goede binnen. Als die mooie groene asperges eindeloze kilometers hebben afgelegd en door uitgebuite Peruviaanse arbeiders zijn geteeld kies ik liever voor producten van onze koude grond. Minstens zo lekker, met liefde geoogst door de boeren uit mijn buurt. Betekent dat je die groene asperges niet het hele jaar maar louter in de zomer eet en in de herfst weer overgaat naar aardpeer, bietjes, pompoen. Hoe fijn is dat? Verlangen naar asperges, het is weer de tijd! De eerste aardbeien zijn er weer! Het gaat om: góed eten, op het juiste moment. Eten verbouwd met compassie. Dat próef je! Er zijn zoveel lovenswaardige initiatieven op dat gebied. In mijn eigen wereldje: de groentestal op de Zuidermarkt, waar ik als buurtvrijwilliger iedere twee maanden een ochtend of middag mag meedraaien. Met aandacht en met oeroude kennis geteelde groenten, een dag ervoor geoogst door de studenten van De Warmonderhof, de biologisch dynamische tuinbouwschool in Dronten. De allerbeste kwaliteit, Demeter kwaliteit.

Wat me dus echt drijft…
Achter het kleine geluk van alledag waar ik zo dankbaar voor ben, brandt bij mij ook een groot vuur. Als foodinspirator draait voor mij alles om duurzaam eten bereikbaar maken. Goed voor jezelf, de mensen van wie je houdt, je buren, de dieren, de planeet.
Ik vind het fijn bescheiden en dankbaar te leven, dus ik vroeg laatst aan mijn lief: met zoveel culi’s in deze nieuwe wereld, hoe kan ik me dan onderscheiden? Hij zei: ‘Lief, dat doe jij al. Ik ken helemaal niemand die zo goed van iedere dag een feestje maakt, maar ook niemand die van iedere maaltijd zo’n creatief, lekker en gezond feest maakt, omdat je steeds weer net even iets anders verzint, echt een verleider bent, net even een touch eraan toevoegt waar ik echt van sta te kijken. Jij leeft, ademt en bent je motto, eten is liefde. Jij bent geen plaatje van instagram, jij bent er echt!’ Bloos!
Maar het klopt wel dat ik extreem gedreven ben. We hebben maar één aardbol. Voor de negen miljard mensen die er straks zijn hebben we dríe wereldbollen nodig om iedereen te voeden. Door keuzes te maken in ons voedingspatroon kunnen wij een verschil maken; onze vorken als wapens. En dat kan met de juiste producten, heel lekker eten, de juiste receptuur. Dat is mijn flowfood factor. Laat me je verleiden vaker verrukkelijk plantaardig te genieten. Ik gun je mijn tips, trics, de ideeën. En de verhalen. Eet lekker en zorg goed voor jezelf en je geliefden.

Jacinta Bokma is ‘plantaardige eetverleider’ en foodinspirator voor een mooiere wereld. Haar twee kookboeken puur-plantaardig en De Snelle Vegetariër zijn beide winnaar van een Gourmand World Cookbook Award en gaven haar eervolle bijnamen in de media als ‘Sexy Healthy Kitchen Goeroe’ en “Het Hollandse zusje van Jamie Oliver’. Haar finest moment was dat 150 chefkoks uit handen van topkok Jonnie Boer haar kookboek ontvingen. Grotendeels bedenkt Jacinta recepten die vegetarisch of geheel plantaardig zijn. In ieder geval: altijd lekker en gezond.

Lees ook
interview met Joyce Pherai – Bedenker en Storyteller CookingToday
interview met Michael Abspoel – Programmamaker en Senior Creative CookingToday

Frisse alledag smoothie

groene-smoothie

Hoe ik toch zo ben afgevallen, vragen mensen me regelmatig. Simpel: bijna elke dag een smoothie met groene bladgroenten en appel – soms sinaasappel – plus lijnzaad en net zo vaak havermout met plantaardige melk (zie recept op de volgende pagina). Inmiddels zijn we ruim een jaar verder: ik kon én kan het makkelijk volhouden, dus écht, jij kunt dit ook!

  • 2 grote handen spinazie
  • sap van 2 perssinaasappels
  • 1 eetl. gebroken lijnzaad
  • 1 appel

Pureer de ingrediënten in de blender of met de staafmixer en drink meteen op.

Detox groene smoothie
Voor 1 persoon
Bereidingstijd: 3 minuten

  • 2 grote handen spinazie
  • 1 stengel bleekselderij
  • stukje geschilde gember
  • kneepje citroensap
  • 1/2 komkommer
  • 1 appel

Leng de ingrediënten aan met 250 milliliter water en pureer in de blender of met de staafmixer.

Pasta met gegrilde asperges en macadamiaboter

Pasta met gegrilde-asperges en macadamiaboter

Voor 5-6 personen
Tijd: 25 minuten

Soms creëer je een gerecht dat zo heerlijk álles heeft: het is supersnel gemaakt, elegant, verassend, de kinderen vinden het alle vier lekker en je half-Italiaanse lief begint spontaan te spinnen. Eh… die van mij dan.
Macadamia-noten zijn toppers vanwege hun romige smaak. Als je rauwe gebruikt, fruit ze dan een paar minuten mee met de knoflook. Heb je iets meer tijd, dan zijn de gegrilde groentes uit de oven hier ook heel lekker bij.

  • 500 g tagliatelle of andere pasta
  • 1 blokje tuinkruidenbouillon
  • 50 ml amandel- of druivenpitolie
  • 2 teentjes knoflook (liefst verse, gebruik er dan drie)
  • 100 g macadamianoten
  • 400 g groene asperges (of peultjes)
  • verse rode peper (tube, optioneel)
  • paar takjes verse, hele jonge munt; anders peterselie
  • zwarte olijven om te garneren

Zet een grote pan water met het bouillonblokje op voor de pasta en kook volgens de gebruiksaanwijzing; houd voordat je afgiet een beker (150 ml) van het kookvocht apart.
Pel en kneus de knoflook en snijd ze in dunne plakjes. Verwarm de olie, voeg de knoflook toe en fruit gedurende zeker 2 minuten op zacht vuur (laat de knoflook niet bruin worden, maar alleen z’n smaak afgeven!) Voeg de macadamianoten toe en pureer met de staafmixer of in de keukenmachine tot een dikke pasta. Voeg wat van het kookvocht van de tagliatelle toe en laat de machine nog even draaien tot er een dikke saus ontstaat. Proef en maak op smaak met (kruiden)zout en peper uit de molen.

Snijd de uiteinden van de asperges, kwast ze in met olijfolie die je op smaak hebt gebracht met kruidenzout en eventueel een heel klein beetje verse rode peper (tube) en grill ze in de gril-pan ongeveer 4 minuten. Je kunt ze ook onder de gril in de oven schuiven en halverwege draaien.
Schep de saus luchtig door de pasta, leg er dakpansgewijs de asperges op. Hak de munt heel fijn en strooi over de schotel. Garneer met de olijven en serveer meteen.